ว่าด้วยลายเซ็นนักเขียนที่แฝงอยู่ในงานวรรณกรรม (บทความหรือนิยาย) ท.น18+

ท.น18+ บทความนี้เหมาะสมกับทุกวัยเพื่อการศึกษา แต่บางเนื้อหา เด็กอายุต่ำกว่า18ปี ควรมีผู้ใหญ่ให้คำแนะนำ

ว่าด้วยลายเซ็นนักเขียนที่แฝงอยู่ในงานวรรณกรรม (บทความหรือนิยาย) เพื่อป้องกันการคัดลอกหรือนำไปใช้อย่างผิดลิขสิทธิ์

ถามว่ามันมีข้อดีมั้ย คำตอบคือ มันทำให้รู้ได้เลยว่าใครก็อป ขณะเดียวกันมันก็มีข้อเสีย ที่ทำให้คนใหม่ๆ เข้าใจผิดได้ว่า ใครคือเจ้าของบทความ หรือเป็นตัวแทน เป็นคนรู้จักกัน หรือครูบาอาจารย์เหมือนกัน หรือ คิดว่าเป็นคำพูดเท่ๆ อยากพวกคอนเทนต์ที่เขาแชร์กัน

ยกตัวอย่างเช่น
นักเขียนคนที่แม่ค้าชื่นชอบมาก ชอบใช้คำว่า "ไปใช้ชีวิตซ่ะ" เป็นกิมมิคทางการค้า และมีคำหยอกล้อ ว่า "ไปตายซ่ะ" จนเกิดปัญหา
หรือ คำของแม่ค้าเองเวลาโพสต์ส่วนตัว จะชอบแท็กว่า "เพ้อเจ้อ" กับ "รู้สติ" หรือ ใช้คำว่า "ไม่มีเม็มโมรี่นี้"
หรือ คำที่ทรีวิชชอบใช้ "มึงโดนยาสั่งหรือมอมยาไอซ์" เพราะคำนี้เราก็จะพูดกันบ่อยเสมอว่า "มั่นใจแล้วใช่ไหมว่าไม่ได้โดนคุณไสย"
หรือ บางร้านที่ใช้คำว่า "เวทมนตร์" หรือ "เวทมนต์"
หรือ ของต่างประเทศ ที่ชอบใช้คำว่า "BOGO BAG" (ถุงสุ่ม) ไม่ใช่ "Bingo Bag"
หรือคำว่า ATAM ในตำราเฉพาะเล่มหนึ่งที่เกี่ยวกับอินทิตี้
หรือ คำว่า "ออเจ้า" ในนิยายที่กลายเป็นละคร
หรือ คำว่า "น้ำตานางเงือก" "แปลงร่างได้"
หรือ คำว่า "ศิษย์มีครู" ของสายไทย